Op 4 november jongstleden kozen de leden van GroenLinks Amsterdam mij voor plek 12 van de kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een plek waar ik trots op ben! Lees hier de speech, waarmee ik mijn kandidatuur ondersteunde.

 

Lieve partijgenoten,

Achttien jaar geleden kwam ik naar Amsterdam.
Een onzeker, lesbisch meisje, uit Assen. Maar half uit de kast
Verder kom je niet in Drenthe.

In Amsterdam bloeide ik op. Hier kan ik zijn wie ik ben.

Dat geldt lang niet voor álle Amsterdammers.
Neem mijn Eritrese buddy. Ze heeft al een jaar een ernstige ontsteking in haar mond, maar kan de tandarts niet betalen. Geen van haar begeleiders had gemerkt dat ze door de pijn nog amper at.
Of de Sinti-gitarist uit Nieuw-West. 46, en hij woont nog steeds bij zijn moeder. Nieuwe woonwagenplaatsen voor Sinti zoals hij komen er niet. De gemeente wil het niet meer.
Of mijn vriendin L. Verkracht, later aangerand. Lamgeslagen ging ze niet meer naar de politie. Die eerste keer had dat slechts méér vernedering en schaamte opgeleverd.

Lieve mensen, mij grijpt dit aan.

Ik wil meebouwen aan een Amsterdam, waar iederéén kan bloeien.

Waar nieuwkomers snel, volwaardig mee kunnen doen.
Waar álle slachtoffers van seksueel geweld serieus worden genomen.
Waar niet alleen een veilige haven is voor deze Roze Drenth,
– ex-Drenth –
Maar juist voor die transvrouw uit Jamaica
Die vervolgde homo uit Irak
Dat gepeste stel uit Slotervaart.

De kracht van Amsterdam zit in haar mensen. En we maken haar nog sterker als we naar elkaar luisteren, naar elkaar om zien.
Juist naar die Amsterdammers, die zo vaak níet gezien worden.

Ik zie deze mensen. Ik spreek ze.
Ik ken ze.
En voor hen.
Mét hen.
Wil ik voor GroenLinks
Met jullie allemaal!
In de raad knokken.