Op 4 november is het zover, dan bepalen de leden van GroenLinks Amsterdam op de Algemene Ledenvergadering de definitieve kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart 2018.

Ik ben verkiesbaar voor plaats elf, de plek die de kandidatencommissie mij tot mijn groot genoegen heeft toebedacht. Wat ik graag als volksvertegenwoordiger teweeg wil brengen, kun je hier lezen. Maar wie ik ben, wat mij drijft, welke waarden belangrijk voor mij zijn… tja, dat is niet zo in vijfhonderd woorden neer te zetten. Wie mij een beetje kent weet: dat kan alleen maar met muziek. Dus stelde ik de mixtape “Politiekmuziek” samen. Mijn GroenLinks gemeenteraadskandidatuur in – hoe kan het ook anders – elf liedjes.

De complete mix kun je hier luisteren. Ben je benieuwd naar het verhaal achter elk nummer? Scroll dan door naar onder de video. Onder elke titel zit een linkje naar het nummer. Veel luisterplezier! En wil je dan nog meer van me weten: schiet me als je er bij bent vooral op 4 november aan of neem anders contact met me op. Wisselen we samen van gedachten. Én, wie weet, ook van muziek.

Compassion – Lucinda Williams

Als ik in één lied mijn kernwaarden zou moeten samenvatten, dan is het dit prachtige nummer van Lucinda Williams. Toen ik het voor het eerst hoorde, trof het me tot in het diepst van mijn ziel. Heb compassie voor je medemens. Kijk om je heen. Probeer je in een ander te verplaatsen. Zo vaak walsen we over andermans gevoelens heen, of het nu is in persoonlijke relaties, of in het steeds harder wordende politieke debat. Maar we zijn allemaal mensen, en we dragen allemaal onze eigen sores met ons mee. Pas als je je in iemand anders’ context kunt verplaatsen, kun je samen iets opbouwen. Daar geloof ik heilig in.
Maakt dat me een softie? Prima. Softies worden veel te vaak onderschat. Net als vrouwelijke muzikanten van boven de veertig, trouwens, daar kunnen we het ook nog eens over hebben.

Bitches, Butches, Dykes & Divas – sookee

Als jonge studente moest ik – ik zal heel eerlijk zijn – van uitgesproken feminisme weinig hebben. Net als dat ik me nooit mijn lesbisch zijn teveel benadrukte. Niet omdat ik me er voor schaamde – ik ben gezegend met een stel ouders voor wie het geslacht van mijn geliefden altijd niets heeft uitgemaakt, zolang ze me maar goed behandelen. Voor liefde moet je je nooit schamen, goten ze me met de paplepel in. Nee, het ging om iets anders. Vrouw, lesbisch, dat ben ik nu eenmaal, dat is niet mijn identiteit, en daartoe wil ik dus ook niet gereduceerd worden

Gaandeweg heb ik steeds beter begrepen: je wordt er zo vaak tot gereduceerd, en daar heb je zelf helemaal niets over te zeggen.

Tot het ‘vrouw’ zijn. Het ‘lesbisch’ zijn. Het ‘bitch’ of ‘butch’ of ‘dyke’ of ‘diva’ zijn. Ingedeeld in negatieve hokjes, door mannen, door vrouwen, door het publieke debat. Ook hier in Nederland, hoe graag we ook willen doen alsof dat niet zo is. Beri Shalmashi schreef er onlangs in De Volkskrant een indringend stuk over. Uitgesproken anders zijn, radicaal anders durven zijn, in Nederland mag dat wel wat meer. Tijdens mijn tijd in Wenen en in Berlijn leerde ik hoe het óók kan. Hoe je dat soort hokjes  kunt reclaimen, omvormen tot trots in plaats van schaamte. Dat er niets mis is met uitgesproken jezelf zijn. Dat je de barricades op moet om die hokjes open te breken en de wonderschone diverse identiteiten te tonen.

“Mein Herz, meine Kehle, schreien es raus
Ich sags nochmal erneut repeat gerne wieder
Wir nehmen diese Scheiße nicht mehr in Kauf
Bitches, Butches, Dykes and Divas“

Hemel Valt – Typhoon

Is er een Nederlandse artiest met een groter hart, een grotere gevoeligheid dan Typhoon.? Als iemand de verbindende kracht van muziek laat zien, dan is hij het wel.  En tja, wat kan ik hier nog aan toevoegen?

“Als de hemel valt, de hemel valt
De druk op God wordt groter en ze draagt het allemaal
Maar als de hemel valt, 
Zullen we het samen moeten dragen en kunnen zij en Allah samen even weg”

Zullen we dat afspreken? Dat we het als Amsterdammers samen zullen dragen?

Q.U.E.E.N. – Janelle Monae (feat. Erykah Badu)

Zijn wie je bent, en je er niet voor te verontschuldigen. Het klinkt zo simpel, maar ook ik heb er vroeger mee geworsteld, en ik ken veel mensen om me heen die nog altijd niet geaccepteerd worden zoals ze zijn. Die gepest worden, gediscrimineerd worden, vernederd worden omdat ze anders zijn. Sterker nog, die daardoor als minder behandeld worden. Vrouwen, lhtbi-ers, migranten, noem maar op.

Ik heb dat nooit begrepen. Waarom zou je een ander ontzeggen te zijn wie ze willen zijn? Wat voor schade loop jij op door iemand anders haar of zijn identiteit? Echt, ik snap het niet. Gelukkig gaan er fantastische wezens zoals Janelle Monae de bühne en de barricades op voor iedereen die zich anders voelt. Ik sluit me daar maar wat graag bij aan.

“I asked a question like this
Are we a lost generation of our people?
Add us to equations but they’ll never make us equal.
She who writes the movie owns the script and the sequel.
So why ain’t the stealing of my rights made illegal?
They keep us underground working hard for the greedy,
But when it’s time pay they turn around and call us needy.
My crown too heavy like the Queen Nefertiti
Gimme back my pyramid, I’m trying to free Kansas City.

Mixing masterminds like your name Bernie Grundman.
Well I’m gonna keep leading like a young Harriet Tubman
You can take my wings but I’m still goin’ fly
And even when you edit me the booty don’t lie
Yeah, keep singing and I’mma keep writing songs
I’m tired of Marvin asking me, “What’s Going On?”
March to the streets ‘cause I’m willing and I’m able
Categorize me, I defy every label”

Refugee – Oi Va Voi

“You ask me,
Why it is I come to you,
When someone else is just as good.
I asked them but they said the same,
Didn’t even ask my name.

Another refugee.”

Ik kwam voor het eerst in aanraking met vluchtelingen in de jaren tachtig, toen mijn moeder de Somalische familie die in ons dorp kwam wonen Nederlandse les ging geven. Zelf heb ik, zodra ik in Amsterdam ging wonen in 1999, me altijd op een of andere manier met vluchtelingen bezig gehouden. Als vrijwilliger, als taalmaatje, als antropoloog, als journalist. Jammer genoeg is er op veel vlakken – als het gaat om de mentaliteit jegens vluchtelingen – weinig veranderd.

Het is zó gemakkelijk, politiek bedrijven over mensen die hierheen komen omdat ze in hun eigen land vervolgd worden, voor hun leven moeten vrezen, gemarteld zijn.

Het is zó gemakkelijk, stemmen te winnen door angst te zaaien over de ruggen van mensen die zelf niet eens mogen stemmen, die niets anders willen dan een nieuw leven op te bouwen, die in een nieuw land, met een nieuwe cultuur helemaal overnieuw moeten beginnen.

Het is zó gemakkelijk, om mensen die jouw taal helemaal vanaf nul moeten leren af te schilderen als uitzuigers, criminelen, verkrachters, terroristen, en wat voor gruwelijke benamingen de rechtse populisten ook maar over de tong laat gaan. Ze kunnen je toch nog niet begrijpen.

Maar probeer eens het van de andere kant te beleven. Waarom zou je huis en haard, familie, vrienden, je land, alles wat je hebt opgebouwd, zomaar opgeven. Luister naar dit nummer, en je vóelt het.

39th Gülay (to Istanbul) – Dhafer Youssef

Muziek is voor mij een oneindig rijke, diverse bron van mogelijkheden, gevoelens, emoties. Het is rock en jazz en klassiek en hiphop en funk en americana en dabke en balkanbeats en blues en de meest bijzondere combinaties die je zelf niet eens zou kunnen bedenken. Juist wanneer genres worden losgelaten, wanneer muzikanten uit verschillende uithoeken elkaar treffen en begrijpen en samensmelten ontstaat er iets magisch. Iets wat je niet van te voren had kunnen bedenken, maar wat je werelden insleept waarvan je nooit had durven dromen dat ze bestonden.

Net als een samenleving met 180 nationaliteiten en oneindig veel meer schakeringen, eigenlijk.
Met onze culturele ontmoetingen Exodus Evenings proberen we al die verschillende smaken samen te laten smelten, zonder dat ze hun eigen karakter verliezen. En dat is precies wat Dhafer Youssef hier doet.

Feel Like Funkin’ It Up – Rebirth Brass Band

Wat, dacht je dat ik van politieke statements aan elkaar hang? “If I can’t dance, it ain’t my revolution”, toch? Laten we alsjeblieft meer de straat op gaan en samen dansen.

Bourgeouis Blues – Zea (feat. King Ayisoba)

Dansen of niet, het is helaas zo dat in onze huidige maatschappij – ook hier in Amsterdam – de ongelijkheid groeit en de gentrificatie mensen met minder geld, minder middelen, een mindere opleiding verder de stad uit duwt. Dat daarnaast bepaalde beroepsgroepen – mijn eigen journalistieke incluis – het steeds moeilijker hebben om het hoofd boven water te houden, omdat ze steeds minder betaald krijgen. De bourgeouis blues waar Arnold de Boer van Zea over zingt, die voel ik hier jammer genoeg regelmatig. En velen met mij, als ik zo af ga op mijn buurtgenoten in de Spaarndammerbuurt.

“I walk into a park 
for some fresh air 
I meet a journalist with no money for beer 
I’m in a bourgeois town 
I’m in a bourgeois town 
I’ve got the bourgeois blues 
Go spread the news around”

(overigens is Arnold de Boer, zowel met Zea als met de legendarische punkband The Ex, bij uitstek een kind van de rauwe, experimentele culturele rafelranden waar Amsterdam nog niet zo heel lang geleden om bekend stond, en die op culturele podia als De Ruimte gelukkig nog steeds bloeit. Nog een reden om hem hier op te nemen)

Pa’Lante – Hurray for the Riff Raff

“To all who had to hide, I say, ¡Pa’lante!
To all who lost their pride, I say, ¡Pa’lante!
To all who had to survive, I say, ¡Pa’lante!
To my brothers, and my sisters, I say, ¡Pa’lante!”

Pa’lante betekent zoiets als ‘klaar om te strijden’. Het is een soort call to arms. Een oproep niet langer het hoofd gebogen te houden, maar op te komen voor je eigen rechten en die van mensen wiens mond te lang gesnoerd is. Kippenvel, toen ik begin dit jaar Hurray for the Riff Raff dit hoorde spelen. Kippenvel, elke keer weer.
Als Compassion mijn morele kompas is, dan is Pa’lante hoe ik dat in concrete actie probeer te gieten.

Rettet die Wale – Gustav

Een handleiding voor het leven, als je het mij vraagt. Niet meer, en niets minder.

’t Is Stil In Amsterdam – Ramses Shaffy

Het aller-, allermooiste lied over de aller-, allermooiste stad, door de aller-, allermooiste zanger die we hier ooit hadden.